Jacek Bielczyk

---

Kariera szachowa

Wczesne lata 70. XX wieku były okresem intensywnego rozwoju kariery szachowej, w trakcie którego Jacek Bielczyk stał się jednym z najbardziej obiecujących juniorów w Polsce. W latach 1971 i 1972 zdobył tytuły mistrza Polski juniorów, a w 1973 roku zdobył tytuł wicemistrza w tej samej kategorii. Podczas lat 1972-1973 reprezentował nasz kraj na europejskich turniejach dla młodych szachistów w Groningen. W 1973 roku zdominował turniej juniorów w Warszawie, co zwiększyło jego renomę.

Debiutując w finale mistrzostw Polski w 1975 roku, zajął V miejsce w Poznaniu. W ciągu ośmiu lat, od 1975 do 1983, wystąpił dziewięciokrotnie w finałowych rozgrywkach, osiągając najlepszy wynik w Zielonej Górze w 1982 roku, gdzie uplasował się na IV miejscu. Z kolei w 1976 roku, gdy reprezentował Polskę na młodzieżowych drużynowych mistrzostwach świata w Caracas, osiągnął wynik 5½ pkt w dziewięciu partiach. W 1978 roku zajął II miejsce na turnieju w Słupsku, ustępując jedynie Markowi Cejtlinowi.

W 1990 roku zajął II lokatę w otwartym turnieju Berliner Sommer w Berlinie, gdzie rywalizował z takimi szachistami jak Wjaczesław Ejnhorn oraz Witalij Cieszkowski, co pomogło mu w wypełnieniu normy na tytuł arcymistrza. Bielczyk był również uczestnikiem olimpiad szachowych w latach 1980-1982. W trakcie tych dwóch wydarzeń, które miały miejsce w La Valletcie oraz Lucernie, zdobył łącznie 9½ pkt w 18 partiach.

Najwyższy ranking w karierze Jacek Bielczyk osiągnął 1 stycznia 1979 roku, z wynikiem 2410 punktów, co dało mu 7. miejsce wśród polskich szachistów. W 1996 roku został członkiem zarządu Polskiego Związku Szachowego, gdzie piastował funkcję przewodniczącego Komisji Trenerów w latach 1996-2000 oraz wiceprezesa ds. sportowych w okresie 2004-2008.

---

Oceń: Jacek Bielczyk

---