Józef Bon

W 1964 roku Bon przeniósł się do Śląska Wrocław, gdzie połączył swoje obowiązki z odbywaniem służby wojskowej. To właśnie w WKS-ie zadebiutował na najwyższym szczeblu rozgrywkowym, co stało się początkiem jego zawodowej kariery. W 1967 roku zdecydował się na transfer do Ruchu Chorzów, w którym zapisał się na kartach historii tego klubu.

W barwach Niebieskich zadebiutował 5 sierpnia 1967 roku, kiedy to w meczu przeciwko austriackiemu zespołowi Vienna zastąpił Józefa Gomolucha. Jego pierwsza bramka dla Ruchu padła w ligowym meczu z Gwardią Warszawa, ustalając wynik na 2:0 dla chorzowian. Już w swoim debiutanckim sezonie, Bon z drużyną zdobył tytuł mistrza Polski (1967/1968), co stanowiło ogromny sukces.

Latem 1970 roku Bon związał się z Hutnikiem Kraków, gdzie grał przez trzy rundy, aby wiosną 1972 roku ponownie dołączyć do Ruchu Chorzów. Pod wodzą słynnego słowackiego trenera Michala Vičana, stał się nieocenionym zawodnikiem. Wraz z Niebieskimi zdobył kolejne dwa mistrzostwa Polski (1974 i 1975) oraz Puchar Polski w 1974 roku. Osiągnął także półfinały Pucharu UEFA w 1974 roku i Pucharu Europy Mistrzów Klubowych w 1975 roku.

Łącznie, w barwach Ruchu, Bon rozegrał 224 mecze i zdobył 26 bramek. W 1977 roku opuścił chorzowski zespół, a rok później zakończył swoją piłkarską karierę, reprezentując francuski klub FC Meaux. Po zakończeniu kariery sportowej, w latach 1983-1993, prowadził klubową kawiarenkę na stadionie Ruchu, nieprzerwanie pozostając częścią futbolowego świata.